Logo — Garderen

Nieuws

“Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet!”

10 okt, 2018
“Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet!” —

Geen enkele taal kent zoveel dialecten als de kunst! Of het nu een vlugge schets is of een gedetailleerd portret: creatieve uitingen zijn er in alle vormen en maten. Mappie Hartsuiker is een Garderense kunstenares die vol passie kunstwerken schildert over onder andere mythologie en de natuur. Haar dochter Mappie junior houdt zich bezig met goud- en siersmidkunst.

Advertentie
Anastasius

Het proces van schilderen

Een groep dames dromt samen rondom een aantal kunstwerken van Mappie Hartsuiker. De sprekende kleuren en unieke ontwerpen doen monden verstillen. En zijn het niet de werken, dan is het wel het inspirerende verhaal van de Garderense Mappie. Het bedenken en creëren van kunst is meer dan een kwast op het doek. Mappie Hartsuiker maakt haar publiek deelgenoot van de mentale processen vol emotie, vóór er een onderwerp op tafel ligt. Daarna volgt het fysieke proces, waarmee ze die emotie probeert te vangen en tot leven brengt. De sprekende kleuren en bijzondere vormen maken het geheel haast tot zoekplaatjes. “Hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet!” De ontwikkeling van Mappie is duidelijk zichtbaar wanneer de dames van kunstwerk naar kunstwerk lopen. Zo zijn er werken die geïnspireerd worden door de mythologie of door olifanten, maar haar nieuwste kunst richt zich vooral op de natuur. Een inspiratiebron die altijd nieuwe inzichten brengt!

Creativiteit zit in de genen

Naast de boeiende collectie schilderijen van Mappie senior, is er ook een podium weggelegd voor haar dochter Mappie junior. Zij stort zich vol liefde op de goud- en siersmidkunst. Deze alternatieve tak van kunst ligt haar volledig en als vakvrouw kan ze er veel over vertellen aan de dames. Onlangs werd Mappie junior zelfs uitgenodigd om enkele sieraden tentoon te stellen op een internationale expositie in Milaan. Welverdiende waardering voor kunst die met zoveel bezieling gemaakt wordt! De rondleiding zorgt bij de dames voor pure verwondering. En dat knagende gevoel: had ik het maar iets meer in mijn vingers…